De verhaaltjes verschillen in complexiteit. Het verhaaltje van Bianca is eenvoudiger opgebouwd dan dat van Petra. Bovendien maakt Bianca grammaticale fouten in haar Nederlands.

Kinderen met een TOS kunnen moeite hebben met allerlei bestanddelen van de taal (klanken, woorden), maar het grootste struikelblok is meestal de grammatica, de regels voor taalstructuur. Zo moet in de Nederlandse (hoofd) zin vooraan een vervoegd werkwoord staan. In de zin Toen mama en papa klappen is dat echter niet het geval. Deze zin kan op twee manieren grammaticaal verbeterd worden: door een hulpwerkwoord in te voegen (Toen gingen…) of door het werkwoord voorop te plaatsen en te vervoegen (Toen klapten…). Zinnen met het werkwoord achter in de zin (…klappen) vinden we ook wel bij jonge kinderen zonder TOS. Maar dat gebeurt alleen als ze hun eerste woorden combineren, en het verdwijnt als hun zinnen langer worden. Bij kinderen met een TOS blijft deze constructie lang in gebruik, ook als hun zinnen intussen al langer zijn.

Taalstoornis en moedertaal

Taalontwikkelingsstoornissen zijn aangeboren en we vinden ze bij sprekers van allerlei talen. Hoewel een TOS niet ophoudt bij een landsgrens, verschillen de symptomen wel. De stoornis veroorzaakt de problemen, maar de structuur van de moedertaal bepaalt wat de symptomen zijn. Zo is het typerend voor kinderen die Nederlands leren, dat ze niet onmiddellijk weten waar ze het werkwoord in de zin moeten plaatsen. Ze weten ook niet direct wat de goede vorm is, al houdt hun onzekerheid niet lang aan. Tussen hun tweede en derde verjaardag hebben ze het systeem grotendeels onder de knie, maar ze leren het in fasen. Kinderen met een TOS zijn dan nog niet zo ver. Er wordt wel gezegd dat je juist bij hen in slow motion kunt bestuderen wat de verwerving van een grammaticale regel inhoudt.

In verwante talen als het Duits vinden we symptomen van de TOS die lijken op de Nederlandse, maar we vinden er bijvoorbeeld ook fouten in het kiezen van de juiste naamval. In het Nederlands zijn er niet veel naamvalsvormen, in het Duits wel. Een symptoom in het Frans is
het weglaten van een lijdend voorwerp als het ‘aanleunt’ tegen een ander woord en niet los kan worden uitgesproken, zoals l’ in Elle me l’a donné
(Ze heeft het me gegeven). Het Japans kent woorduitgangen die de sociale status aanduiden van wie je aanspreekt. Japanse kinderen met een TOS vinden dat moeilijk. Taalontwikkelingsstoornissen leggen dus een vergrootglas op specifieke ‘lastige’ eigenschappen van de taal.

Taalstoornis en biologie

Taalontwikkelingsstoornissen zeggen ook iets over de ‘biologie’ van taal. Dat weten we al sinds er onderzoek is gedaan naar afasie, een TOS die het gevolg is van een hersenbeschadiging (bijvoorbeeld na een beroerte). Dat onderzoek heeft laten zien dat er verband is tussen beschadigingen in specifieke gebieden in de hersenen en symptomen van taalontwikkelingsstoornissen. Daardoor weten we meer over hoe taal is georganiseerd in de hersenen. Bij kinderen is die hersenorganisatie nog gaande, en dan zijn mogelijke verbanden lastiger te onderzoeken. Taalontwikkelingsstoornissen bij kinderen maken daarentegen weer genetisch onderzoek mogelijk. Onderzoekers vermoeden namelijk dat taalontwikkelingsstoornissen bij veel kinderen een genetische oorsprong hebben: vaak hebben kinderen met een TOS ook familieleden die moeite hebben met taal. Zulk onderzoek kan leiden tot de identificatie van genen die belangrijk zijn voor de menselijke taalaanleg.